Şiir, aşkın bahanesidir
Ayrılık burada başlar, başladı bile
Öfkeyle yazılan onlarca şiire,
Bireysellik denildi yıllardır

Eşya, daha önemli bir evlattan
Toz pembe hayallere ve yalanlara
Ömür boyu aldanmayanın
Suçu neydi

Boş yere ilaç tedavisi görenin
Kalp kırmamak için susmaya and içenin
Kemik yerine birkaç eşya kıranın
Suçu neydi

Birkaçı buna kader der, geçer
Kim yük edinsin abdalın derdini
Bir bakıma haklılar
Daha erken ama

Farkında olmadan yazılan mısraların,
Yükünü kim çekecek
Ona da kader diyemeyiz
Homurtular başladı bile

Bayram geldi diye sevinemem
Avuç dolusu şeker
Haklıya uzatılan haksız eller
Neyin saygısını bekler

Yaşı büyük olanın zulmü
Yaşı küçük olana
Dostuyla düşmanıyla samimiyetsiz bir tokalaşma

Hemen ekşitme yüzünü
Lafım ne sana ne de inancına
Tanımadığın bir adamım sonuçta
Benim derdim onlarla

Öfkeye kötü derler, düşünmeden
Kireçli su gibidir, fazlası zarar
Derdini bekleyen dermandır
Kullanmasını bilene nimettir