Bir umut sarmıştı yüreğimi
Hem de gece vakti
Açtım uykusuz gözlerimi
Karıştırdım sayfa sayfa geçmişi
Ağlasam mı gülsem mi bilemedim
Kırpıştırdım gözlerimi
Soğuk gecelerim seninle ısınırken
Yüreğimde küçük bir serçe uçuşurken
Olumsuzluğun tek bir kırıntısı bile hayatımda yokken
İşte sen vardın
Kalktım yataktan yokladığım yattığın yeri
Belki beni balkonda karşılarsın umuduyla bakındım ileri
Sen hep severdin gecenin bir yarısı hava almayı, gezinmeyi
Şimdi balkon hiç olmadığı kadar sahipsiz hiç olmadığı kadar havasız
Annesiz...
Bir kahve yaparım içimin zehrini atarım
Öyle bir umut işte mutfaktayım
Tezgaha dayanmış gülen gözlerinle belki beni karşılarsın
Şimdi mutfak yalnız hiç olmadığı kadar mutsuz
Ve ben hiç olmadığım kadar bir başımayım...
Toz aldığın raflar şahitti benim senin için yaptığım esprilere
Sanki kitaplar pek bir neşesiz
Başında oturup gülüştüğümüz şömine pek bir dertli
Gece izlerken ne de çok eğlenirdi ama şimdi sessiz
Gecenin en yoğun karanlığı bile öğle vakitleri gibi sıcacık gelirken
Şimdi yakıcı öğleler en dondurucusu en serini
Uyukladığın koltuk ben oturduğum zaman sanki dikenli
Sadece beni değil eşyalarımı da sahiplenmişsin
Giderken yanına getirdiklerini de alıp gittin...