Sersem, sefil bir buluta öykündüm
Öldüğümde sendin resmettiğim.
Ölü sevici kâbuslar güzergâhında saklandığım
Ölü sözcükler bulvarında
Ölümsüz olmayı artık dilemediğim
Gerçek ve gerçekçi bir zan altında
Sandığımdan doluydu sandığım
Zemheride çalkalanan ruhum ve kilit noktam
Aşka başkaldırdığım kadar yalandın sen
Gitmelerin yoksunu değil
Gitmelerin nüktesi
Gidip gidip döneceğim değil olsan bile
Ne yani,
Şiirlerim ve ben…
Neyden ibaretse evren:
Sen miydin söyle şiirlerime, kalemime, kalbime hükmeden?

Ruhum karmıştı kararmıştı da
Muştalanmış varlığım hep mi söyle hep mi
Noksandım senin gözünde?
Hem ben karakaşına kara gözüne değil
Aşka sevdalıydım
Yaralarımla
Yamalı şiirlerimle
Yarım kalmışlığın destanını yazmaya aday
Adaklarım kadar sakar
Üstüne ant içtiğim namusum ve içimde saklı efkâr…

Ne yani çok mu sakildim de meylettiğin idi
Yan çizdiğin:
Bekası olsam bile düşlerin
Dil yarası sezgilerim ezgilerim
Ayaklarının altında ezdiğin
Sırf ben değildim
Bensizliğe meyleden
Kalemimle eşleşen
Göğün tasması mademki boynumdaydı
Nasıl da yenik düşmüştüm seferi gölgesine sözcüklerin

Hem, ben değil miydim aşka kilit vuran nasıl da aşikâr
Ölenle de ölünüyordu hem, vefasız bayım
Ölmekle iştigal değildim ben
Üstelik binlerce kere kâğıdı kefen bildiğim
Ruhumun masum tınısı
Yaka silktiğim
Her iki yakasından da şehrin
Artık gözden çıkarmışken bu aşkı
Sefasını sürdüğüm göğün
Mutabakata varamadığım iken yüreğiniz, bayım
Bir damla suda boğulan imgelerim
Göl durgunluğunda bir hayata öykündüğümden de öte
Öldüremediğim bu zaaf dolu aşkı…