Kendini o kadar önemseme, ey mihman
Sen, ben, o; kısaca biz
Ayrı görünsekte birbirimizden aslında
Hepimiz bir bütünün parçalarıyız

Her an doğuran uçsuz bucaksız
Biraz daha, biraz daha büyüyen
O büyüdükçe biraz daha küçülen biz.
Adına kainat, evren, alem denilen
Anaç bir kürrenin içinde
Garip, tuhaf, manasız zerreleriz.

Bir tutam toprağı bizim köyden
Sel suyu alıp komşu köye taşısa
Bizim köy biraz küçülür
Diğer köy bir parça büyür
Sen bunu farketmezsin bile
Belki senin bahçen küçülmüştür
Belki de komşunun ki
Sen bunu hissetmezsin bile

Tabiatın o heybetli duruşu
Her zaman dize getirir
İnsanoğlunun bencil huyunu
Sen doğadan bir ağaç kesersin
Doğanın bağrına basıp büyüttüğü
Bir ceylanı, bir canı katledersin ve
Kendini bir kahraman zannedersin
O susar, susar, susar...
Bir geceyarısı, hiç beklemediğin bir anda
İnanılmaz bir uğultu sarar her yeri
Gökyüzü yırtılır ve yeryüzü
Hallaçpamuğu gibi atılır
Şehirler yerleyeksan olur
Binlerce on binlerce insan ölür...

Rüzgar eser, kayadan bir parça toz alır
Rüzgar gelip geçer
Kaya sapasağlam ayaktadır
Şu tuhaf insanımsılar maalesef
Durumu anlatsanız da hala anlamamaktadır.

Cahit Fıkırkoca
15.03.2024, Ankara