Yalnız sokak lambaları gibi yitikliğim
Şimdi senin hasretinin kıyısında.
İçimde bıraktığın bu koca hüzün olmasaydı
Savurmayacaktı beni hazan rüzgarları
Adını unuttuğum adressiz sokaklara ...

Ağlıyorum..
Bu yağmur bulutu hiç geçmeyecek mi ?
Her şey karanlık bu akşam
Aslında gittin gideli suskun içimdeki şarkılar
Küskün, her şey küskün ...
Kitapların eşyaların...
Kırık aynadan yansıyan odan ; hepsi öyle bıraktığın gibi.
Pencere kenarındaki menekşelerin
Küçük yıldız çiçeklerin, solmuşlar boyun bükerek.

Ağlıyorum yine, akşam
İnsanın insana ettiği bu zulmü
Acımasız katı yüreklerdeki duygusuzluğu
Atılan kap kara imzalarla ...
İçimizde açtığı derin yaraları.
Hadi kanayan yaralarıma
Neşter vuruyor akşamlar gel !

Zaman, yılkı atları gibi dolaşır, yönsüz rotasız
Sözcükler yetersiz kalır yokluğuna.
Sana gelen menzilleri bilemem, gelemem
Öyle yanıyor ki şu kalbim gittin gideli
Her gece içimde bir çocuk ağlar.

Kara bulutlar dolaşır gök yüzümde
Yıkılmış hayallerime geçer simsiyah trenler.
Parmaklarıma değil
Yüreğime basılır ; bir yanıp bir sönen
Bu ateş ...
Gözlerim karanlığın penceresinde
Gelişini beklerken dualar eder.

Ateşler sarıyor geceyi
Dallar kuru, dallar yapraksız şimdi
Umutlarım Sonbahar.
Sesim hıçkırıklarda saklı.
Ellerini ver bana
Gidelim ayrılıklardan...
Gözyaşlarımız hoşçakal...


Günay Koçak

15. 3. 2024


YENİDEN