1
Yorum
10
Beğeni
5,0
Puan
315
Okunma
Hüzün denizi gibiydi,
Aslında Dünya,
Doğarken ağlayarak,
Geldi insan..
Biliyordu içsel olarak,
Yerinin Dünya olmadığını..
Dalgaların kıyıya sürüklediği
Çakıl taşları gibi, sürükleniyordu
Hayatın içinde, ömür kıyısına..
Aldığı renkler,
Ruhunun yansımasıydı..
Kimimiz şeffaf kalırken,
Kimimize daha hırçın,
Davranıyordu yaşam..
Renklerimiz farklı olsa da,
Bir arada olunca,
Her birimiz diğerimizin,
Yansımasıydı aslında..
Kontrastlardı bizleri,
Ayrıcalıklı yapan..
Şiir: Gönül Çeşli
09.03.2024
5.0
100% (4)
Cevap Yaz
