aslında hiç kimse terk edilmiyor
terk edileceğini hisseden belki de gidiyor
bilmiyorum belki de çok sevince herkes gidiyor
bugün beyin loplarım tamamen devre dışı
manyetik bir alanda anılar yanıp kül olmuş gibi
çok garip anlamsızım
arık çoğu şeye anlam vermeyi bıraktım
oturdum rengârek çiçeklerimin baş köşesine
yeni diktiğim pembiş karanfil tam karşımda
ohhh oğluşumun elcezlerinden mis gibi kahvem de hazır
kapattım tüm negatif frekansları
kovdum öcü dostları
açtım kalbimin çocuk gülüşlerini sonuna kadar
dinliyorum
bağıra çağıra mutluluk hormonları enjekte ediyorum
onlarca yıl hüznü zıkkımlanan hücrelerime
her şey iyi olacak masalını devre dışı bıraktım
her şey zaten iyi diyorum
oldu diyorum
cek lerle cak larla uğraşmıyorum
dünden de gelmiyorum
bugünüme bakıyorum artık
hiç kimse
hiç birşey benden daha kıymetli değil cümlesini parola yaptım
kahvemi yudumlarken huzuru içiyorum
doyasıya
ayak tabanlarım toprak anaya dokunuyor
yaşadığımı hissediyorum


sonra bakıyorum
şiir olmuş düşmüş yüreğimden damlayanlar
özledim diyorum gelincik mevsimini
geçen sene gelincik tarlasında yok oluşumu hatırlatıyor bir fotoğrafım
gülümsüyorum
ellerimden tutan kalmadı diye üzülmüyorum
sağ elimle sol elimi tutup
gelincik zerafetinde gülümsemeler bırakıyorum evrene


birdenbire irkiliyorum
oğluşumun sesi
annecim gel artık hasta olacaksın


ne güzel şey anne olmak
dünyanın en büyük mucizesi deyip
göz bebeklerimi gelincikler esir almışken
koşar adımlarla merdivenleri çıkıyorum
kalbim yerinden çıkacakmış gibi


beni soracak olursanız çok iyiyim
gözlerimi sımsıkı kapattım
ohhh güpgüzel sarıldım oğluma
o da beni sarıp sarmaladı
üşümüşsün diyerek
sonra en sevindirik hallerimizle
gökyüzü boyunca gülüştük
uzunca süre


oğluşumun kocaman kahverengi gözlerindeki mutluluk için ölebilirim şu an Allah’ım


(Aslında sadece gelincik resmi şiir yazmaya zorladı bugün beni derken asıl ilhami oğluşum verdi .Ve bu şiire kocaman dünyayı sığdırdım evladım , kendim ve gelincikler sayesinde )



nagihan