Bir Berlin akşamında nehrini dinliyorum
İçimde hasret türküsü söylüyor sular
Gözlerim dalarken derinden akan nehire
Berlin ; uzun süre koşup gelsem de sana
Yine yabancısın yine gurbetsin bana
Uzaklarda çalınır çan sesleri kulaklarımda
Ruhum ulvi bir ses arar... nemlenir gözlerim
İçimde çığlık çığlığa ezanlara koşan kuşlar var
Acılar sarar, konuk olur gözlerime
Böyle her akşam vakti Berlin’de

Vatan nerede ben neredeyim bir düşünsem
Öyle uzak kalmışım ki ; bir kuş olsam da
Uçup da konsam , o parlayan tepelerdeki
Evimin bahçesine... dallarına eriklerinin
Akşamları beklerken ezanını iftarını
En büyük hazlarını, kalbimde unutamıyorum
Gurbetin hüznü yine gönlüme düştü de
Alıp götürdü sevdiklerimle dolu diyarlara
Şimdi sesleri kulaklarımda çınlayan canlarımın
Bu hicran nasıl silinir, ağıt yakan
Yüreğimden... unutmayan gönlümden

Maziye dalıp giderim, içimde sevdiklerim
O çocukluk günlerimin akşamlarını özlerim
Burada, bu gurbeti diyarda
Soframız kurulurdu her ezanda, gün batarda
Ne çok çınlardı seslerimiz o sofranın başında
Hayat böyle hep gülecek bize sanırdık
Oysa zaman geçip giderken, her birimiz dağıldık
Şimdi satırlarda ararken hatıraları, kulaklarımda çınlar
Mazideki, ama arayıp da bulamadığım o hayat !

Her akşam iş dönüşü
Dinlenirdim ’main’ denen nehrinin kıyısında
Frankfurt akşamlarını gölgesi düşerdi yüreğime
Benimse silüetim bu sulara
Başımda ikindi kuşları çığlık atarken
Derin sularında gözlerim
Düşünürken hatıraları
Vatan hasreti ayrı kavururdu içimdeki her bir köşeyi
Sonra kalkıp yeniden düşerken yollara
Silerdim usulca yanağımdaki izleri

Sonra sıcak hayallerle tutarım gurbetteki evimin yolunu
Hayallerim, düşlerimdi o zaman
Bana güç veren koşturan ayaklarım
Her kapıyı çaldığımda annem açıyor sanıyor
Sonra onunla sevdiklerim karşılıyor beni evimde
Oysa her geldiğimde kimsesizliğimin
Sesleriyle doluyordum odama
Doldururken yaptığım yemeklerin kokusu
Mutfağımı... sanırdım ki annemdi pişiren yemeği

Hayallerle hatıralarla geçip giden yılları
Aldım çantamı bıraktım gurbeti
İçimde bitmeyen gurbetimle
Geldim desem de vatanıma
Bırakmadı gurbet ne peşimi, ne gözlerimi

Günay Koçak

2. 3. 2024