Ne bir türkü söyleyebildik özgürce
Yüreğimizden geldiğince
Ne de karanfiller takabildik saçlarımıza
Her yer barut kokusu
Namlu gölgesi gibiydi özlemlerimiz
İçimde yarıya çekilmiş bayraklar
Sindiremediğim ne yapsam da acıyı
Ey tutuklu sevgim... duyamazsın sevdanı

Bin yıllık hasretler sardı beni... özlemler içimde
Karanlık günlerim parlak bir GÜNEŞ’te aydınlanır gelirsen
.... Ve koşarsın bir nehrin denize koştuğu gibi
Ben seni yazmaktan bıkmadan ; sense sevginden eksilmeden
Bin yıl oldu yüzünü görmeyeli
Bir sonbahar dalında bekleyen son iki yaprak gibiyiz
Deniz vurur kıyının uçlarına uçlarına
Baharlar gelir
Bir masalın rüyasında dolaşırken
Açar bahar dallarındaki tomurcuklar
Ansızın bulutların arasından
Gülümseyen ay’ın parlak yüzü gibi

Olmuyor sensiz yaşamak silik içimin yakamozları
Deli yüreğim dolup dolup taşamıyor
Sevgiler beklemekteyim senden bir Mecnun’unki gibi
Bir Kerem’inki gibi
Ellerini yalnız ben tutmalıyım, gözlerin bana bakmalı
... Ve yalnız beni sevmeli vefasız kalbin, yalnız tek beni !
Göz pınarlarımdaki şebnemler yalnız sen bakınca parlamalı
Bu, yalnız benim özlemim için olmalı
Şu yüreğimin içindeki pır pırlar her an senin için
Uçurmalı kelebeklerini

Şimdi öyle uzaksın ki ; şarkılardaki bestem, güftem, şiirim
Alışmaya çalışıyorum; çok ağrılı bu yüreğe
Yüreğimde sen, ağrılar ben
Eylül esintisi içindeyim şimdi neden
Senden yedim son kurşunu
Görkemli bir yalnızlık oturmuş gögsüm üstüne
Ben her akşam sevdamı mehtaba seriyorum
Şimdi yaşama savaşında uğraş veriyorum

İşte senin yüzünden bunlar
Her günümde bir eylül sabahı başlar
Gün ağarırken... yağmur başlar
Denizin dinmeyen fırtınası içimde
Nemli sahiller şahit oluyor
Yüreğine esir düşüyorum
Gözlerinde ben, beni arıyorum
Yalan değil sana bakan gözlerim
Yağmurlu bir eylül’de sensiz kahroluyor kuşlarım

Bırakın içimde kalsın bu çilem sen yoksan
Kırılmaz kaderin paslı zincirleri
Yalnız ve karanlık gecelerim
Senle geçiyor... hayalimdeki gözlerinle
Bu gece
Senin kentini özledim

Günay Koçak

19. 2. 2024