uykusuz
bir dağ öksürüğü hırçınlığında gecenin moru
oturmuş bir yıldızın eteğinde düşünürken
rastladım ona


beyaz bir mendilin siyah çukurunda
el açmıştı gözleri Tanrı’ya


ne diliyordu kim bilir
elimden gelse uyku olup göz kapaklarını örterdim
firuze bir gölün nilüferlerine uzatırdım ruhunu
saçları uzamış bir akasyanın kollarında
yeni doğmuş bebekler gibi
açardı gözlerini


o uyanırdı
ben aşkla düşerdim dudağına
kurak ellerimle tutup öperdim suyu
öperdim çatlamış kalbindeki ince sızıyı
dokunurdum her çiçeğin turuncu öksesine
ağlardı arıların ipeksi kanatları ağlardı sarı çimenler
açardım tüm çıkmaz yollarını koşardı
çalılıklı yemyeşil korulara


meftunu olmuş geceleri gündüzlerine nispet
yolum düştü yoluna zaman daralmakta
ellerinin arasına bıraktım toprak rengi ellerimi
saklı bir gömü gibi aşkın gizi- çözerse eğer
yansıması vurur ölümle yaşam arasında
durur zaman


isterse uzanır aşkla gelen günlerin tatlı rehavetine


ya da boş verir
gözlerinin mezarlığına ay tutulur
baykuşlar öter beyaz mendilli siyah gecelerine
benimse buz çiçekleri dolanır vedasız yalın ayaklarıma


uyur ellerimde kalbi







ayşe uçar
17022024
14:42