devrik zamanların yıkık tebaası
kaç gür çığlık havalandı içimin sığ koridorlarından
kaç esrik gülüşüm kırıldı zeytin dalında
kaç kurşun sıyırdı kalbimi

yine de direndim
buzul çağların içinden geçerek
alev almış göğün dudağından ateşler yutarak
sıktım dişlerimi sakladım gözlerimin haritasına acıyı
kimselere bildirmedim duyurmadım
söndürmedim

tenimi yakan ızdırabın meşâlesini

ateşledim hep çıngısını deruni sevdanın
soğuk mazgallardan düştüm karıştım aşkın bulanıklığına
dokunamadım kalbinin o parlak gümüşten gergefine
kaçtın hep yıldırımlar eşliğinde koptu aklın zincirleri
parça parça dağıldım savruldum gözlerinin ırağına
heyhât! ne yapsan nafile
prangalandım kalbine

-kurtulamıyorum

mıknatıslarla çekiliyorum kalbinin demirden ağlarına
zindanlarda çürümeye razıyım göz ucuyla baksan bile
haydi sevindir uslanmaz köleni kalbinin dumanlı tahtında
kör bir yarasa gibi çırpınıyorum ellerinde sevgilim
haydi tebaasını mutlu kılan bir kral gibi
ölümle onurlandır

yüzünden düşen
şebnemin örsünde çekicinle parçala ruhumu
oluk oluk kanat yaralarımı çekinme
boynu eğik dağların eteğinden
bırak uçurumlara

sonra
dudağından dudağıma kana kana içir
içir! içir! aşkın baldan
tatlı ağusunu


ardından hep mi ağlaşır yetim toprakla siyah güller





ayşe uçar
11022024
09:47