Çocukluk yanar mı
İki katlı toprak evin bodrum katında
Der ya Didem Madak
’’Annesizlikten şair oldum
Sakın sen şair olma kızım’’
Şairlerin yüzüne hasret kayıpları vardır
Tırnak izleri vardır kapılarda
Yıllar sonra anlıyor insan
Hiç bir tırnak izi getirmiyor gidenleri
Babadan kalan iki resim
Cevaplamıyor yaşamla ilgili bütün soruları
Unutturmuyor kalbindeki kırıkları
Niye hep kış olur
Yetim çocuğun gözleri
Dünyanın ayaklarını
Sırtında hisseder
Bir ömür
Herkes gibi değildir
Beklemez elleri
Düştüğünde
adanmış bir el
Baba diyemez
Olgunlaşmaz gözyaşları
Bir ömür
Çocuk kalır
Dokunulmak ister
Yarım bıraktığı anıları
Almanya’da kayıp şehirdi baba
Gelen hiç bir uçağın getirmediği



Sonbaharımda yüreğimde biriktirdiğim
Çarpıntı idi
annem
Çekiyorum bana bıraktığı tanesi sonsuz tespihini
Kokusu ipe saklansa da
Duam topraktaki yalnızlığı idi
Tek odalı yalnızlık yaşıyordu biliyordum
bir avuç toprağın altında
Suluyordum gözyaşımla
Bir anne hissetmeli değil mi
bıraktıklarını
Ev desen ev değil
Bahçe desen bahçe değil
Gözlerimden dökülen

akif tütüncü