Kara koyun gibi meler dururum,
Kaybettim kuzumu gören var m’ola.!
Elimi koynuma bağlar dururum,
Yürek yarasını saran var m’ola.!

Nice dağlar aştım, ovalar gezdim
Eledim toprağı, suları süzdüm
Türküler söyledim, ağıtlar dizdim
Hasret zincirini kıran var m’ola.!

Yaralarım göz göz, hem pare pare,
Tabipler derdime bulamaz çare,
Canparemi koydum ben kara yere;
Yarıp toprakları giren var m’ola.!

Yüreğimden çeke çeke söktüğüm,
Topraklara büyür diye diktiğim,
Gözlerimden can suları döktüğüm;
Cennet bahçesinde deren var m’ola.!

Anneni koyup da gittin, ooy kuzum!
Günbegün artıyor dinmiyor sızım,
Kışa döndü gel gör, baharım, yazım;
Dünyada huzura eren var m’ola.!

Ak olmaz yazılan kara yazılar,
Ayrılır anadan körpe kuzular,
Evlât acısından daha zor ne var;
Ötelerden gelen tren var m’ola.;

Cennet kuşum,meleğim,günahsızım,
Geleceğim, bekle beni can kuzum,
Sen gittin gideli, hep huzursuzum;
Ateşte yanmayan Kerem var m’ola.!

Cennetine lâyık görmüş Yaradan,
Günler, aylar, yıllar geçti aradan,
Kan akıyor taze kalan yaradan;
Şu gönlümden âlâ viran var m’ola.!

Çok ciğerler yandı evlât nârına,
Çare bulunmadı ahuzarına,
Bundan gayrı hayat, boş zararına
Ben gibi bağrına vuran var m’ola.!

Nûriye Akyol