Senin çok yakınında, senden uzakta olmak...
Hiç olmadığı kadar, canım yanıyor inan
Varlığın karşımdayken, yokluğunda kaybolmak...
Hiç olmadığı kadar, canım yanıyor inan.

Seni ve her şeyini, özlemekten yoruldum.
Köpürmüyorum artık, asudeyim duruldum.
Belki avutur diye, anılara sarıldım.
Hiç olmadığı kadar canım yanıyor inan.

Yaşama sevincimi, benliğimi yitirdim.
Kırılmadık hayalim, hiç kalmadı, bitirdim.
Umutlarım komada, hastaneye yatırdım.
Hiç olmadığı kadar, canım yanıyor inan.

Elinin değmediği, sofralara küsüm ben.
Bu dünyada sadece, bir eşyayım, süsüm ben.
Bu azap dinsin diye, yalvaran bir sesim ben.
Hiç olmadığı kadar, canım yanıyor inan.

Gözümü sen de açtım, yine sen de kaparım.
Korkuyorum kendimden, bir delilik yaparım.
Çok sürmez, bir gün gelir, bu hayattan koparım.
Hiç olmadığı kadar, canım yanıyor inan.

Ne seni unuturum, ne vazgeçerim senden.
Çıkmadıkça bu canım, bu yıpranmış bedenden.
Böyle ayrılık olmaz, bir kaç basit nedenden.
Hiç olmadığı kadar, canım yanıyor inan.

(Onuncuköylü İsmail SIKICIKOĞLU)