YETMELİ...
Hep mi ister bir insan, vermeyi düşünmez mi ?
Dünya bizlere değil, ekseninde dönüyor.
Bir kez elindekini, sermeyi düşünmez mi ?
İğneli arı bile, bal verince yeniyor.

Dillindeki tek dua, "Allahümme rabbena"
İyi güzel ne varsa, yalnız bana, hep bana.
Yüreğimi de al ye, kanına bana bana.
Zaten artık çarpmayı, bırakmayı deniyor.

Hatır saymak yok sende, ne varsa silip attın.
Neden beni yedi kat ellerle aynı tuttun ?
Hiç mi mutlu olmadın, her şeyi mi unuttun ?
Üstüne kül serptiğin, o ateş de sönüyor.

Ne yapsam bilmiyorum, ben artık çok yoruldum.
İncinmek şöyle dursun, defalarca kırıldım.
Bir çalar saat gibi, en son vakte kuruldum.
Tiyatro sona erdi, perdelerim iniyor.

Kolay değil vazgeçmek, ama ben de insanım.
Çepeçevre yalnızlık, yıkık enkaz dört yanım.
Sürdükçe çekiliyor, damarlarımdan kanım.
Bitsin artık işkence, benim canım yanıyor !
(Onuncuköylü İsmail SIKICIKOĞLU)