Bülbülüm, senin aşkınla yanıp tutuşuyorum
Ama bana gelmen imkansız, biliyorsun
Senin kanatların var, benim dikenlerim
Senin özgürlüğün var, benim bağlılığım
Senin sesin var, benim suskunluğum
Senin hayatın var, benim ölümüm

Bülbülüm, senin aşkınla yanıp tutuşuyorum
Ama bana gelmen imkansız, biliyorsun
Senin gülün olamam, benim bülbülüm olamazsın
Senin gözlerinle bakamam, benim kokumu alamazsın
Senin dudaklarınla öpemem, benim yaprağımı dokunamazsın
Senin kalbinle sevemem, benim soluğumu kesemezsin

Bülbülüm, senin aşkınla yanıp tutuşuyorum
Ama bana gelmen imkansız, biliyorsun
Senin aşkın bana acı veriyor, benim aşkım sana zehir
Senin aşkın bana hüzün veriyor, benim aşkım sana hasret
Senin aşkın bana yara veriyor, benim aşkım sana kan
Senin aşkın bana ölüm veriyor, benim aşkım sana hayat.
...
Bir zamanlar, güllerin bahçesinde bir bülbül yaşarmış. Bu bülbül, gönlünü bir beyaz gülün güzellik ve zarafetine kaptırmış. Her sabah, baharın taptaze kokuları arasında gül ile buluşmak için kanat çırpar, şarkılar söylermiş.

Gül, beyaz yapraklarıyla gönül hırsızı bülbülün kalbini çalmıştı. Ancak güllerin kısa ömürlü güzellikleriyle dolu dünyasında, bülbülün sevgilisi solmuş ve yaprakları dökülmeye başlamıştı. Ancak bu, bülbülün aşkını azaltmamış, aksine onu daha da kuvvetlendirmişti.

Gökyüzü, bülbülün aşkına şahit olmuştu. Her gün, güllerin açtığı yerden doğan güneşle birlikte, bülbül sevdiği gülün yanına uçar, melodilerini ona adardı. Ancak zamanla, gülün solması bülbülü derinden etkilemiş, onu özlemle doldurmuştu.

Bir gün, güllerin bahçesine bir esinti gelmiş. Bülbül, bu esintiyi sevdiği gülün kokusunu ararken hissetmiş. Yavaşça, solmuş güllerin arasında dolaşmış ve en nihayetinde sevdiği gülü bulmuş. Ancak gül, artık beyaz değil, sararmış ve solmuştu.

Bülbül, üzgün bir şekilde gülün yanına konmuş. Ancak sevdiği gül ona, "Bülbülüm, güzellik solabilir ama aşk kalbimizde sonsuza kadar yaşar. Her solgun yaprakta, her dökülen yaprakta senin şarkılarını duydum. Seninle geçen her an, bir ömre bedel. Özlemindeyim, ama aşkımızın gücü her zorluğun üstesinden gelir," demiş.

Bülbül, sevdiği gülün sözleriyle hüzünle dolmuş ama aynı zamanda sevgisinin gerçek değerini anlamıştı. Gün batarken, bülbül ve gül, aşklarını özlemleriyle besleyerek, gökyüzünde sonsuz bir aşk hikayesi yazmaya devam etmişlerdi.
Yazan: SagirZadeOzaN