Bir zamanlar aş dendi eş dendi

Dahasına haydar baş eklendi yine

Yetmedi çatladı toprak su yetmedi

Kardeş kardeşe bıçak çeker oldu

Naif dokunuşlarla ucu bilendi

Ananın ahından yer gök inledi

Kimse kulak vermedi para aldı

Bizi cebine koydu Bono yaptı faiz yaptı

Borsaya yatırdı doymadı oysa gelinlik

Kızlarımız gözyaşını hep ardına sakladı

Çeyizinden oldu taşıdığı saf duygusuna

Şifa mahayetinde hediye katan hiç olmadı

Damat adaylarının beli kürek sallamaktan

Fıtık rahatsızlığına şükreder oldu

Evlat babaya saygıyı torunun dedeye

Sunduğu şefkatten anımsadı kul selamın

Büyüklüğünü Unutup dünyevi çıkarlar uğruna

Kullanmaya başladı amcalar dayılar bir

Çift sözde birlerini taşladı Hanımlar girdi

Devreye ufacık dille kocaman sülale katledildi

Biliyorum hiç bir şey eskisi gibi olmayacak

Özümüz sözümüz her şeyimizle tükeniyoruz



İbrahim KANDAMAR
07.01.2013