I.
Yine çok konuşmaya başladım.
Kim açık bıraktı da gitti zihnimin vanasını?
Bari bir işe yarasam diyorum..
Benden taşan su,
Bir amelenin küreğini temizlese.

II.
Yine çok düşünmeye başladım.
Kim yeryüzünde terk edilmiş şehirler buldu?
Bari kütüphanesi olsa diyorum..
Ordan çıkan bilgi,
Kelimenin üfürülmüş ruh olduğuna inandırsa.

III.
Yine çok gülmeye başladım.
Kim kalabalıkların ak sakalını okşadı?
Bari nasihatleri olsa diyorum..
Onlardan çıkarılacak ders,
Göğün tahta, dağların sıra, insanın öğrenci olduğunu anlatsa.

IV.
Yine çok ağlamaya başladım.
Kim şaraba niyet edip, kanı baldan tatlı buldu?
Bari şu gözlerim bir kez olsun yanılmış olsa.
Onda göreceğim merhamet,
Kauçuk vicdanların kemiklerini kamçılasa.

V.
Yine çok uyumaya başladım.
Kim hayata şair olarak değdiğim günleri kıskandı?
Bari kainat şiir gibi kalsa diyorum..
Onda göreceğim arsızlık,
Tüm dünyayı uyandırıp da beni uyutsa...