Kaybetmeyen ne bilir sevdanın acısını
Ne bilir yaralar yoksa sol yanında
Acımamışsa yüreği başkasına
Bilmez misin
İnsanı vaz geçişler öldürür
Ne bilsin düşüpte kalkmayan
Rüzgarların sesini
Göğün mavisini
Denizin türküsünü
Fısıltısını ormanların
Çiçeklerin çığlığını
Vaz geçilmemiş aşkı
Ne bilsin yaşamayan sevdayı
Sevmek teslim olmak değil ki
Özgürlük sevda
Çünkü sevda iyileştirir yaralarını
İnsan alır insanın acısını
Öyle yavaş yavaş değil
Değiştirir sevgi
Hem devrim devrim
Gürül gürül yani
İklimini yitirir de mevsimler
Bölüştükçe büyütürsün yüreğini
Ne bilsin ölümü bencil olan
Kendine yandıysa
Ölen değilse derdi
Yalnız kalışına
Duymaz bittiğini bir öykünün
Nefes almadığını
Mezarda çiçeklerin
Dirilmediğini çocukların
Bayraklar asıldıkça
Ne bilsin yalnızlığı anlamayan
Göğsünde sevdası ruhuyla tanışmayan
Tek kalmak değil a yalnızlık
Çoğalmak kendinle
Tanışmak yüreğinle
Hele geceyse
Susup da içine
Ar edip sözleri
Çoğalmak şiirlerle
Ne bilsin kavgaya inanmayan
Bölüşmemişse yoksulluğu
Son lokmayı
Sabahla ilk gülüşü
Günü
Güneşi
Kışta ayazı
Koparmadan sevmişse papatyayı
Vazgeçer mi yaşamaya inadı
Ne bilsin sevmeyenler vedayı
Kalmaların gitmekten çok acıttığını
Beklemelerin ölümlerle yarıştığını
Sırça sırça kırıldığını kadranın
Dakikaların asırlara uzadığını
Her vedanın aslında bir ümit taşıdığını
Ne bilsin yaşamayan
Mutluluğun günah olmadığını
Madem ki hayatı veren Tanrı
Ölüyorsa çocuklar
Söyle hangi savaş haklı
Ne bilsin görmeyen denizleri
Mavinin kızıllar kuşandığı akşamı
Dağlarda rüzgarı
Ormanın sesini
Vakitli düşmüş yaprağın çıtırtısında
Doyduğunu toprağın
Filiz filiz açan baharı
Umudu diyorum yani
Yeniden uyanmayı
Dimdik durmayı
Sindiripte hayını
Ne bilsin görmezden gelenler korkuyu
Özgürlüğü tadan bilir korkuyu
Susmak tercih değilse
Susturulmanın acısını
Tek tek yakalanıyorsa dar sokaklarda
Tek tek öldürülüyorsa düşler
Çocuklarla birlikte
Yanıyor da Madımak Madımak
Misketler dökülüyorsa cebinden
Çarpılanmışsa kapısı
Ne bilsin umudu
Vazgeçtiyse yarından
Sustuysa satılırken toprak
Ne bilsin beklemeyen toprakta tohumu
Karanlıkta şafağı
Ne bilsin demekte haksızlık bilene
BİLMELİ İNSAN SEVMEYİ
Hem özlemeyi bildiği kadar
Bilmeli sarılmayı
Düşünmeli acıtsa da
İnanmadan anlatılana
Korkmadan kavgadan
Yılmadan yani yarından
Şiirden
Düşlerinden kaçmadan
Aslında aldanmadan
Usanıp yalanlardan
BİLMELİ İNSAN OLAN
AHMET GÖÇER