kulağıma babasızlığın selâsı okunduğu gün
vatanından tekme tokat kovulan gurbet çocuğuydum artık
gülüşlerimi toprağa boyanan bedenine bıraktım
nasırlı avuçiçlerini öperken gözyaşlarım
kendimi orada unuttum


hiç istemeden
ürkek bir serçenin kanatsız uçuşlarına şahitlik yaptı yüreğim
yetmiş kez yedi katlı yerin dibine gömüldü sevinçlerim
senede bir kez gördüğüm babamı
karın soğuğuna öylece bırakıp gittim
O olsa bana kıyamazdı


sonra hiçbir şey eskisi gibi olmadı
annemin yüzü hiç gülmedi
babama kazaklar örmedi
hiç heyecanlı şeyler anlatmadı
aklını acımasız kürek seslerinde yitirdi benim gibi


zaman ilaç olmadı baba sızıma
parmakları dokunsa saçlarımın ayazına
birkaç bayramlık şefkat biriktirip
yere düşen gülüşlerimi
baş tacı yapıp öpecektim


ahhh baba
sen gittin
herşeyi yüzüme gözüme bulaştırdım
bu kadar hüznün üzerine
utanmadan kıyamet gömleği dikiyor cehennem zebanileri


buğday başakları boy vermeden gel baba
çookkk özledim




nagihan



(mekanın cennet olsun babacığım
ölmedin Kalbimde yaşıyorsun
bazen uzun uzun sohbet ediyorum duvardaki resminle
seni çok seviyorum canım babam
hep özlemimdesin)