Bir kış başlıyor yine sensiz
Benden başkası mutlu tasasız
Arı, sinek, kuş sesleri huzursuz
Canlanmaya uyuyor doğa
Yine seninle gelecekler
Penceremdeki menekşelere kelebekler
Baharlar gülecek, müjdelerle bana

Hüzün
Bir çöl şarkısıydı gözlerimde
Acılar
Bilenmiş bıçaklar gibiydi sinemde
Açtım ellerimi gökyüzüne
Seni andım, seni andım, seni diledim

Akşamın ışıkları söndü tek tek
Ağladı, hıçkırarak doğdu yıldızlar
Orhan’ın dert makamı çınladı kulaklarda
Kimsesiz öksüz kaldı mor kanatlı kelebekler
Çığlıklar içindeydi artık penceremdeki menekşeler

Bitecek biliyorum bu elem dolu günler
Mutlu sabahlara yeniden doğacak güneş
Uzaklarda olsan bile bir akşam
Döneceğiz yine taptaze umutlara

Bakma öyle ayakta durduğuma, koştuğuma
Silindi çoğu kez gözlerimden
Yaşam umudu
Seni anımsarken daha çok direndim acılara
Mıhlanmıştım yokluğunun duvarlarına
Ayağımdaki prangaları sen yansıttın da
Her biri bir yılandı beynimin kıvrımları
Gözlerimde gezinen akreplerdi gittiğinde
Çaresizliklere çare bulan kudret !
Nerden çöktü bu karabasanlar gecelerime
Gülüşlerimi kim sildi dudaklarımdan

Veda şarkılarına yıkma artık akşamlarımı
Bu yılbaşı akşamı bir başka üşütüyor beni
O günün rüzgarları bir başka esti
Acımasızdı ayrılıktan yana
İkimiz de çok üşüdük, gel ellerimi tut
Titremem dursun...beni düşün kelebeklerini
Hiç olmazsa rüyalarıma gel
Yalnızlığımız son bulsun

Sensiz sabahlarda tükenir yüreğim
Nerede o çocuksu sevinçler, çok uzak bana
Ama varlığın var ya
Umutlarım gelecek diyor ya
Çocukların olsun varsın
Bayram sevinçleri
Bana sen yetersin ya

Günay Koçak

15. 1. 2024