Bir ağaç misalidir hayat, su içince yeşerir  dallallanir budaklanıp meyve verir,
Yazları gölgesinde nice canlar serinlenir.
Kış gelince güzelliğinden eser kalmaz, yaprak döker yeşilliği bir bir tükenir.
Kuru  bir görüntüden ibaret kalır,
Oysa her kışın ardı bahardır,
Her hüzün de bir umut vardır.
Bende tıpkı  bir ağaç misaliydim, kuru görünsemde,kışımın gecişindeydim,
Ta ki bana bahar olup uğrayana kadar.
Serildim serpildim dallanıp budaklandım, Gövdemde seni taşırken  dallarımda umut çiçekleri açtım.
O çiçeklerle meyve verip etrafa saçtım,
Sahi ben yıllarca neden hep kaçtım?
Zira ben bu hayata  hep açtım.
Kimi zaman söyleneni duymayan,
Kimi zaman ise umursamayan,
Kimisine göre ise lal rolü oynayan katı bir taştım,
Kimseyi duymuyor, görmüyor, konuşmuyordum,
Bir umudum kalmamış sanıp kendimle savaşıyordum.
Meğerse  umuda yolculuğa kendimi alıştırıyordum,
Kışımın bahara,
Kurumuş yüreğimin pınara,
Sükûta bürünmüş dilimin, iki çift kelam huzura hazırlıyordum.
Huzur oldun yüreğime yer ettin,
Bahar olup kışlarımı terkettin.
Bir nazar ki şu kalbime zerk ettin,
Sol yanımda garip bir sızı var ki hissettim.
Kışın bahar  olacağı gibi yaz da var,
Ardında elbette gelir son bahar.
Dilim  varmak istemez de kışta var,
Bahar gider kış olursa ölüm var.
Gidenin ardında kalanada umut var,
Umudunu kaybetmeyene elbet hayat var.
O hayat ki ağaç olur can olur canan olur,
Pes etmeyip çağlarsa şifa bulur.
Rahmet olup gözlerden akarsa var olur,
Bir ağaç misali dertlere derman olur.


Kadir TURGUT