Bir Gün

Bitap düştü kara bulanmış puslu gözlerim
Yılların yorgunu nasıl da inliyor yüreğim
Bin bir düşünceyle taşıyor, yaķıyor hislerim
Eyvah diyor yollarda sürgün kalmış
Şu bir çift cefakar dizlerim...

Paramparça, kanadı ezik bir kelebek uçuyor bedenimde
Duvarlar koca bir set
Çıkamıyor kalıyor çaresizce
Ellerim boş, gözlerim dolu
Başım dik, dimdik sallanmaktayım
Kendime durmadan hesap sormaktayım
Hüzünlerim öyle çok ki kahrolmaktayım
Kalbi delik ruhu delik öylece yaşamaktayım...

Neyse ki hayat iksirim ayakta tutuyor beni
Dostum sevgilim her şeyim
Beş harfli bir sözcüğe tutunmuş gidiyorum
Ab-ı hayatım "SEVGİ"dir güvendiğim
Zincirlerle bağlıyız
Biliyorum asla terk etmeyecek onu kalbim...

Bunca şeyler içinde
Beni kahreden duygulara set oluyor işte bu sevgim
Okyanus gibi masmavi
Evren kadar uçsuz bucaksız
Her şeyi kucaklıyor ve bırakmıyor
İpek bir kumaş gibi serinletiyor hislerimi...

Yollar aramalıyım, çareler bulmalıyım
Karaya kara çalmamalı diyorum düşünüyorum
Sonra kirli elleri kırmak geliyor içimden
Ama birden duruyorum
Kıramam ki...
Bazen kesmeliyim desem de şiddete tohum eken elleri
Kesemem ki...

Çaresi var biliyorum
Önce içimizde uyuyan güzellikleri uyandırmak
gerek
Sanat gerek, şiir gerek sevgi gerek ruhlara
Ve bütünü kucaklayan gerçek adalet gerek canlara...
İşte o zaman zulümler bitecek, başka çaresi yok
Ve yorgun, solgun yüzümüz bir gün
Sevgi sanat ve adaletle
gülecek...
Nuray Öngeç

Herkese Açık ile paylaşılıyor