ruh sıyrılırken cendereden
paslı bir tat dilin ucunda

kangren soluyan teni yüzüp
kireçli kuyulara gömen e l
bilmeli_
ki...

____k a n a t s ı z b i r k u ş k ö t ü r ü m b i r d ü şt ü r_______


kendini
zincirlerken bir f â n i ye
kaybettiğin s e n olacaksın
aynalara baktığında yüzünde körüklenmiş kederler
ruhunda boşluk


büyüyen boşluğuna
körelen ışığına doğan gün çare olmayacak
tutkularını bir hiç uğruna çivileyeceksin simsiyah duvarlara
prangalanmış adımlarından dökülen atinin çürümüş parçacıklarına akbabalar üşüşecek


güneşli günlerde
yapışacak derine sinekler
çöllerde açmadan kuruyan tomurcuk


bedenin
rüzgârın önünde uçuşan kağıt
hayallerinse zehirli atıklar kadar kokuşmuş
sonunsa çöplük


_z e r r e_
kadar ruhuna
koskoca evreni bağışlayan
Tanrı bile affetmeyecek
şafak sökmeyecek gün başlamayacak
güneş parlamayacak melekler tutmayacak ellerinden


__ kendi...kendini kilitlediğin kapılarda düş(el) lerinle vurulacaksın__


tutulacak dilin
yanacak gözlerin
kuruyacak yüreğin
kopacak fırtınanın vaveylâsı


uçurumlardan
s a v r u l a c a k k ü l l e r i n


akşamın
mor kızıllığında g/azap ç/anları



__s u s t u ğ u n d a__






ayşe uçar
21122023
21:20