Aşk perdede saz çalar
bu ahengi işitecek âşık nerde
her nefes âşıklık yüzünden
bir destana başlar
her zaman başka bir nağme çalar
her nefes bir mızrap ile şarkı söyler
bütün âlem nağmesinin sedasıdır
sonsuz olarak
ardı arkası kesilmeyen
bir tamburun sesinde zincir
bendeki nağme de seda da sendendir

Bu sedayı kimler işitir?

Aşk!
Aşk!
tek başına
O katledebilir görünen cansızlığı
donmuş yılan olan ihtirası
neyin sesindeki âşıkların kanı
göklerin dönüşünde terennüm eder
tamburun çaldığı
canı masivanın ötesinde yükselir
bir parlak yıldız bizi seyretmeye gelir
bahçemizde
sen ve ben
o zaman
Ay ve Güneşi gösteririz
göklüğün dudu kuşlarını

birlikte güldüğümüz zaman
sen ve ben
iki nakış/ iki suret
bir can
aynı anda
hem buradayız
hem orda
buna şaşırma
öyle ki
Güneş her zaman yüzünde aşikâr
sevilen sevenin aynasıdır


FATMA LEYLȂ DENİZ