Kehribar saçlı mucizeydi ay
Ve salyangozun kabuğundaydı zaman

Çitlembik ağacına salıncak kurmuştu çocukluğum
Kurban bayramı sabahı avucumda acılı kınalar parlardı, eksik sevinçler
Çocuk Bayramı’nda kelebek olurdum mutsuz
Mavi beyaz kedili Sümerbank pazeninden pijamalar dikerdi annem
Öksürünce ıhlamur ya da papatya çayı yapardı
Yetmedi pembe bebe aspirini eritirdi tatlı kaşığında
Göğsümde ispirtolu kâğıt olurdu
Kurşun dökerdi anneannem başımdan beyaz çarşaflara
“nazar var nazar “ derdi kocaman gözlerime üfleyerek
Bir Elham üç Gulhu’ yu
Yaramı biraz hafifletecek
Gaz ocağında pişerdi okul yumurtam
İki muhabbet kuşum vardı
Biri can diğeri canan
Biri yeşil diğeri mavi
Mavi buğday taneleri savurmuştum havaya
Denizi görmek için çok ağlamıştım o zamanlar

Zamanın gözlerinden sarktı aynalar
Hüznümü astım balkona kurumadı sabaha

Bir ırmağın ağladığı gibi ağlamayı öğretmedi kimse bana
Kızımı bir kez olsun elinden tutup parka götürmedim
Kırık bir sızıyla sevdim
Bir tek aşk sözü söylemedi dilim
Dolabıma saklandı kardan adam ve güneş
Annemin göğsünde kalıp ekşidi süt
Apar topar yaşadım el değmemiş düşleri
Yüreğimin aynı yerinde hep aynı uçuk
Limon ağaçlarında asılı kaldı güneşim
Kırıldı sonbaharda gölgem
Sarı kasımpatılarındaydı ölüm kokusu

Bisküvi arası lokum getirmişti çocukluğum bu bayram
Mandalina kokan turuncu bonbon şekerleri dilimin ucunda
Odamın ıssız cızırtıları arasında
Soğuk yeşil küf kokan şiirler yazıyorum
Kendimi unuttum bu tütün kokulu odada
Pencereme yüzünü dayamış yalnızlıkla
Çok kitap okudum bu ıssızlıkta
Balkonumdaki bal kavanozlarında biriktirdiğim
izmarit geçen günler
Yazdığım her şiire kahve fincanları ortak

Vazgeçtim!
Vazgeçtim!
Şimdi sallanıyor rüzgârda boş bir salıncak bensiz
Sulu bir dut tanesi düşüyor çocukluğuma
İri taneli tıpırtılarıyla
Başına üşüşüyor ölüm!

FATMA LEYLȂ DENİZ 18 Nisan 2020