Dünya oyun yeridir, oyuncaklar oyalar,
İnsan boş bir hayalî senelerce kovalar....

İmtihan yeri dünya, emek vermeden olmaz,
Dostum, sınav kağıdı kendi kendine dolmaz...

Baş düşmanın içerde, baş köşeye geçirme,
Nefs’e arzuladığı her şerbeti içirme...

Bir seraptır ömrümüz, gözünü aç ve kapat,
Yemyeşil bir sahradan, kara bir toprağa yat...

Ölüm, hayatın sonu ve sonsuzluğun başı,
Sonunda ve başında îmândır mihenk taşı...

Toprağa değer başın,dersin; Eyvah ölmüşüm,
Ölümü bile bile sefâ sürüp, gülmüşüm...

Yaşarken uyanmadın, alarm çaldı beş defa,
Cehenneme müstehâk şimdi bu kuru kafa...

Hiç mi gülümsemedin dünyada bir fakire,
Bu yer zâkire cennet, cehennemdir hâkire.

Herkes kendi götürür dünyadan ateşini,
Orda kimse tanımaz evladını, eşini..

Bu şiir, dünyanın geçici ve aldatıcı olduğunu, ölümün kaçınılmaz ve ebedi olduğunu, insanın hayatını nasıl yaşadığına göre ahiretteki akıbetinin belirleneceğini, nefsine uymanın tehlikelerini ve iyilik yapmanın önemini anlatan bir şiirdir. Şair, hayatı bir oyun, bir imtihan, bir serap ve bir alarm olarak tasvir ederek, okuyucuya dünyevi zevklerin peşinde koşmaktan vazgeçip, ahirete hazırlanmasını tavsiye ediyor. Şairin dili sade ve akıcı, üslubu öğüt verici ve uyarıcıdır.

SAYGILARIMLA...