Kırık bir sevgi sesiydi dünlerden artarak bu günlere gelen.
Çok uzun zaman olmuştu kaderine terk edileli doğanın.
Zıtlıklar, kararsızlıklar yaşamsal döngü üstüne konuşlanamamıştı kutsal nefesliler...

Kul hakkı yiyen, sevginin değerini bilmeyen topluluklar eksilmeden çoğaldı.
Haddini bilmezlere, süregelen vicdansızlara ateş püskürüyordu mavinin gür sesi...

Kaderin öteki yüzü mü desek vicdan azabından mı ölsek? Ama nafile...
En iyisi bir sigara yakmak ve dumanı üflemek göklere doğru...

Hadi oradan kim vicdan azabından ölmüş desek?
Çocuk daha yavruyken kini düşmanlığı öğretmek
Helali bırakıp, harama hak olmayan nimetlere el uzatmak
Bir keşmekeşeye atılıp hayatı yok edilen insanlarla dolu dolu dünya.
Neden diye sorsak? Hazır cevaplar...
Bitti desek boğaza çekilir namlular bu neyin cakası
Yok olsun bu insan cehaleti...

Mehmet Öksüz