1
Yorum
20
Beğeni
5,0
Puan
487
Okunma
Beklerken, saçlarımı göstermedim
kızıllaşan zamanın aklarına
kollarını iki yana açmış bir yelkenli
nasıl yalpalıyor, kendimden bildim
okumaya yeni başladığım kitap olarak
kıvrılmaya alışık olmayan kıyımda
beyaz gül yaprağı
insan kusur
insan, münzevi bir ayaklanma
zamana yayılan bir şeydi sevmek
bilmeden ufacık anları birbirine teğelleyip
yıllarcanın levhasında
başa tuttur ve bak
beklerken, hatırlama duvarının gömütlük olduğunu anladım
Çehov’un dedesi toprak kölesiydi mesela
bilip geçtim oradan
anlatıcıydım
yaşamaktansa
yaşamak, şiirin dudaklarına yığılıp kanmaktı
dinine inandığım biri
beni oradan çekip alıncaya
.
5.0
100% (8)
Cevap Yaz