nefesin sesleştiği kof sığlıkta
göğü yokladı dalgınlığın isi..


kaldırımların yüz doğurduğu yolda
mahşer itilişi/
öteki bir yalnızlığa buz salkımı.
eğreti değişmenin ninnileştiği kesilmelerde
ayaklarım hâlâ iyiler



gözümün öz yangınında havada eriyen çocuklar
suskunluğun yatağında bilmez yaşımı
döner gidenlerin sofrasıyla başımdaki uykuya
Ki,
karanlığın renkli kuşlarla uçtuğu seste
boşluğa ısmarlanan evler
hayallerin peşi sıra...



silinen zaman saatlerinden sakınıyorum denizleri
gün akşamlara yanaşan gülün içimdeki hüznü
sancılı sayıklamalarla yüzümün göçebesinde
dışarıya çıksa şehir
dağılır korkular bir hayli uzağa



ilkin yağmurları alırım ellerinizden
bir Annenin ağacına..
sonra küçük depremleri omuzlardan
açılır yollar aklımın ayarındaki yokuşa
kışkırır kendime bakan sağanaklar.
ey kentin gürültü kokan aynası
düşde ve dilde sağ bir yüz..
ölümü yendiğimizde
İyidir yan yana olmamız
çünkü,
kırık gülüşlerde
hep birşeyler eksik




karanlığın merdivenleri sabaha çevrildiğinde
düşecek düşmeler
en derinlere
Ve
kalkacak ortalık rüzgâr geldiğinde


ellerimizde boş kafes.