İçimde acılarım var derin ve sessiz
Çok gerçekler var hiç anlatamadığım
Yaralarım var iyileştiremediğim
Boşluklar var yüreğimde dolduramadığım
Daraldığım,nefessiz kaldığım zamanlar
Şefkate hasret bir kalbim var
Katran karası gecelerim var,sabahı belirsiz
Ürperir yüreğim,karanlığa tutsak kalır
Kaldırımları arşınlayan tedirgin adımlarım
Kaybolur istanbulun arka sokaklarda ansızın
Karşıma çıkan duvarlar var yıkamadığım
Yontar,sivriltir yalnızlığı batırır göğsüme
Oturur kalır kalbinin penceresinde
Bir elimizde sigara,diğerinde boşalan kadeh
Sabahlara kadar yolunu gözlerim mutluluğun
Rüzgârın uğultusunu da bastırır sesimi
Dinlerim ruhumun karanlık melodisini
Vurur özlem sillesini yüreğime
Acı gerçeklerdir dökülen gözyaşımdan
Suskunluğum kitler boğazımı sessizce
Ay,yıldızlara rağmen çıkamam karanlıktan
Şuh kahkahalar atılır uzaklardan, ben ağlarım
Bildiğim halde,söyenen yalanlara inanırım
Karanlığın çıkmaz sokaklarında kaybolurum
Yüreğime acı kelepçeler takılır
Acılarla süslerim hayallerimi
Her gözyaşında çekilir gözüme kara perde
Hep bu yüzdendir boş,karanlık bakışlarım
Düşman değil,dost bildiklerim vurur hançerini
Mutlu olduğum değil
Mutlu olduğumu sandığımız zamanlar vardır
Güneşin doğmadığı
Gün ışığının gelmediği, rüzgarın esmediği
Bir canlıya hasret,seslerin duyulmadığı
Çok garip bir dünyada yaşıyorum
Yaşamaya hasret bir hiçliyim
Kısaca ne yaşarım ne yaşamazım
YEŞİLIRMAK