Huzur evi bahçesinde
Köşe başında derinden düşünen bir adam
Dışa vurmadan akıtıyor gözyaşlarını içine
Anlatamıyor derdini,eğmiş başını önüne
Kimisi memur,kimisi ressam,kimisi şöför
Vasıflı vasıfsız her kesimden insan var burada
Hayata kusmüş muhabbet bitmiş aralarında.
Bakıyorlar etrafa şaşkın şaşkın huzurevi sakinleri

Acı tatlı anıları olanlar var aralarında
Bir dokunsan bin ah işitirsin hepsinden
Olmuşlar felek kurbanı savrulmuşlar her bir yere
Acılar sarmış etraflarını
Hayat intikam alıyor sanki hepsinden
Korkar olmuşlsr sohbetten,
muhabbetten
Ne isyan etmeye mecalleri kalmış
Nede yaşamak için bir sebepleri
Kalmamış hayattan beklentileri huzurevi sakinleri

Hayata dair yaşadıklarını pek vurmazlar dışa
Kapalı kutu gibidir yürekleri
Hıçkırıklar düğümlenir boğazlarında
Çekilince herkes odasına,vurulur eller dizlere
Saklanır hatıralar geçmişin dehlizinde
Dolar heybelere ıslak hüzünler
Yüzlerindeki kırışıklar,saçlardaki aklar
Anlatıyor aslında tüm yaşadıklarını
Bir tatlı söz,bir güler yüz ararlar
Gözler dikilir sevdiklerini bekler huzurevi sakinleri
YEŞİLIRMAK