Çok ağladım ben, çok öldüm
Halepçe’de öldüm, dirhem dirhem
Beni gözyaşlarıyla emziren annemin,
Yanı başında kesildi soluğum
Elma kokusu yayılmıştı Halepçe’ye
Ve genzi yakan Ağu bir tat
Çaresiz ve savunmasızca düştüm
Kapının eşiğinde kaldı cansız bedenim
Hiç bilmediniz

Filistin oldum, vuruldum gün be gün
Bayramlarda camiiler yıkıldı başıma
Tozunu toprağını yuttum
Duraklarım öldü önce, sonra umudum
Beş yaşında kız çocuğu oldum
Panzer paletlerinde ezildi yüreğim, bedenim
Beni öldüren komutana kahraman dediler
Hiç duymadınız

Şehit oldum dudağımda memleket türküsü
Gencecik fidan fidan toprağa düştüm
Geride hayallerim kaldı, yavuklum kaldı
Belki çocuklarım kaldı, boynu bükük nişanlım
Yada karnında bebeğimi taşıyan eşim
Gözleri kedere mühürlenmiş anam
Ağzının kenarında sigarası yetim kalmış babam kaldı
Hiç yanmadınız

Şair oldum kimi zaman
Geceleri yataktan alınıp zindanlara atıldım
Dövüldüm, sövüldüm, kovuldum
Cam kırıkları hala ciğerlerimde
Güpe gündüz vuruldum sokak ortasında
Düştüm yere gözlük bir yana kalem bir yana
Yetmedi dar ağacına çekildim
Hemde ulu orta tamda meydanın ortasında
İncinmediniz

Ben kim miyim
Kullanmaktan korktuğunuz, yok saydığınız
Varlığını bildiğiniz halde inkar ettiğiniz
Kimini cebinde, kiminin kemiksiz dilinde
Ben vicdanım vicdan