Mevsimsiz sarardı benim güllerim
Uyutmaz oldu yine dertlerim
Tükendi ümit geldi hüzünlerim
Celladına aşık ceylan gibiyim

Baharım bitti gönül hep kıştadır
Cenaze evi mi kalbim yastadır
Sevdaya düşeli yastık taştandır
Sararıp savrulan yaprak gibiyim

Eskimiş mendilde adın işlidir
Yüreğin dilinde sevdan gizlidir
Bende ki bu sevda ardır edeptir
Vuslata âşık divane gibiyim

Türküler ağıtlar yaktım ardından
Karalar bağladım sevda bağından
Kar eksik olmuyor gönül dağımdan
Ben Leyla, ya hasret Mecnun gibiyim

Deliye dönmüşüm yâr hasretinden
Kan damlıyor şimdi sazım telinden
Nedir bu çektiğim yârin elinden
Bak güneşe hasret mahkûm gibiyim

Uzak diyarlarda hep gizli saklı
Bir gülüşte kaldı gönlümün aklı
Ahirette vebaldir kalbimin ahı
Harında buz tutmuş bir gül gibiyim

Yolunda turap,tım ezdin çiğnedin
Eğilmez başımı yere eğdirdin
Ben senin sevdanda artık yenildim
Kaybettim kendimi mağlup biriyim

Ne gecem bellidir ne de gündüzüm
Sensiz boynu bükük garip öksüzüm
Kalmadı yazılacak tek bir sözüm
Sensiz cümle bilmeyen lâl gibiyim

Cümlem anlamını yitirdi artık
Kelimeler devrik şiirler devrik
Aynada yüzümü görmek istemem
Işığım sönmüş zindanda gibiyim

Virane bir köşkün kapısındayım
Beyhude ömrümde yapayalnızım
Dertli dertli çalıyor artık sazım
Ölümü bekleyen hasta gibiyim

Aşkınla yanan kalbimi buz tuttu
Sevgiyle çağlayan gönlü kuruttu
Yalan aşkla hep kalbimi avuttu
Ölmedin ama ben yasta gibiyim