Yitik bir masalın kahramanıydık seninle
Sen denizlerde damla
Ben çorakta tozumuş toprak
Anlatılmamış bir masaldı
Türkümüzü dinlemişti kavaklar
Tenimde örttüğüm mezarlar tanırdı beni
Çok tanrıyla tanışık
Çok dinle karışık
Hasretlerle barışıktık
Ölüm bir kolumuzda gezerdi
Bir kolumuz kavga
Yüreğimiz sevda
Tutuşsak el ele zaman bizim olsa
Girerdik yangınlara
Hiç yazılmamış bir şiirde mısraydık
Kanadığımız kadar yazılmış
Kardelendik umutta
Mevsimler şaşırırdı
Utanırdı dağlarda açan çiçekler
Bu aşka
Sesimizi rüzgar çalmış
Kuşlar almıştı dilimizi
Sökülürdüm düşerdim kayalar gibi
Başımı çarpa çarpa
Tutunduğum dağlardan
Kırılırdım sensizsem
Yalnızlıkta
Deli akardı sular gözlerimden
Sabahlar utanırdı uyanmaktan hatırla
Yollar vaz geçerdi gitmekten
Sevda bizden uzaksa
Bir masaldık seninle
Söylemedik sevdaya
Öyle çoktun ki yüreğimde
Sancın sığmazdı içime
Ey gülüşlerimin çığlığı
Ey denizlerin bu aşktan kızarma sebebi
Söyle kaç sevgili
O kızıla içlendi
Ben sana uzanmıştım
Kollarımdan kırıldım
Tam da dokunmadığın yerden
Boş kalan ellerimden
İçimde kaç ceset var bir bilsen
Dağlar utanıyor bak yalnızlığımda
Ekim büküyor boynunu yapraklarım soldukça
Sen ey baharların müjdesi
Tut ellerimi
Düştüm
Düştüm
Karanlıklar giyinmişim
Tutmuyor bak mısralar ellerimi
Tırnaklarım sancıyor batarken tenime
Sen sevdaların elçisi
Bir selam ver gönlüme
Düştüm
Kendi içime
Ördüğüm duvarlar yıkıldı da üstüme
Gözyaşımdan ırmaklar
Boğdu beni kendimde
Onca sevmiştim
Onca inanmıştım aşka
Onca
İNSANA
Zaman vurdu yüzüme kırbacını
Bunca yanılgıda
Oyy yalnızlığımın kibriti
Hasretimin yangını
Kirpiğin değsin gözüme
Yangınına düşsün gözyaşım izin ver
Bırak
An’lar arınsın sözlerden
Gülüşler gelir belki
Düşer aşkı taşımaya yorgun yapraklar
Bak
Düştüm bende
Bu sonbahar
Avuçlarımda şiir
Avuçlarımda küle dönmüş zamanlar
AHMET GÖÇER