Gözleri ufuktan uzak,
Yağmurumsu biraz,
Her daim edebiyat yüklü
Ve konuşabilen…

Aşk paryalıktır ey şiir!
Ey girişi, sonucu muamma,
Gelişmeden peyda nesir!
Ve duyulan geçmiş zamanın anlattığı
Uzunluğu oranında kısa bir roman.
“canımın gizlisindeki can” ın
Canının yanmasıdır ekseri…
Sevda biter, kötü temennileri başlar.
Anne baba özlenir.
Koca bir eşitleyenin paydasında
Gözlerde fırtına diner
Sözler dinginleşir…
Sevmek, biraz da yalnızlaşmaktır.
Ve fazlasıyla yalınlaşmak.
Bir de belediyece atanmış bir memurun
Tasdiki olur,
Yüzlerdeki maskeleri düşüren.
Huzur kimi gönüllerin yolunu bilmez.
Ezadan örülü duvarların ardında
Ezan sesi gibi ekseri
Ve bir o kadar iyi niyetli adamlar yaşar…
Ve o adamlarda
Artık çok az rastlanan adamlık…
Sevmek kesinkes yalnızlaşmaktır.
Cananın sesine karışır sesi
Ve içine dökülür hüzünlü günler.

Soluk alıp verişleri hızlandıran,
Yüzleri kızartan, elleri terleten,
Sesleri titreten
Aşk bitince,
Geriye çuvalla nedamet kalır
Ve nedamet
Ancak kabirde biter…