0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1182
Okunma
N’ ye…
“oysa bir umuttu hep, kalbi besleyen…”
Umud-u zulmete dönüşmeden.
Senin ellerini ellerine kenetlediğin,
Senin gözlerinde huzur bulduğun,
Sevdiğin, sevişine hayran olduğun
Ölürdü utancından
Bilebilseydi bu umutları…
Yazılanın ötesinde bir yazı yoktur değil mi?
Kim derdi ki uyumayan gecelerin,
Uyutmayan günlerin,
Biten kalemlerin ahirine
Perde-i zulmet çekilsin?
Sen mi öldün aşkın için?
O mu yaşadı sevdiğinden?
Ben mi dedim yak canımı
Ve tüterken çek git, bedenimden?
Bir yarın varsa tesadüfen karşılaşacağımız,
Aslında, tesadüfî olmayacağını çok iyi bildiğim bir yarın,
Gözümün bebeklerine batan,
Gözümün bebeklerini ağlatan,
Gözümün bebeklerini öksüz bırakan sen,
Hala muktedirsen utanmaya
Dahi kahrolmaya,
Utancından kahrolasın e mi?
Gördükçe gözlerimde öksüz bebekleri…
