Günyüzü
düşe kapanık bir film orkestrası
Yere bakıp da kendimi gördüğüm
ahşap evlere sığamayan bir tiyatro sahnesi
Kendimi avutmanın bir tutam çiçek kadar serinliği
Kanatlanırken perde perde
Maviye çalar önlüğü
Gözleri kendini göremeyen aynada
Geri durmuş yelkovanı çalınmış
Bir delinin aya karşı elleri markalı
Kalbin ahiretinde
gölge düşürmüş uykulara
Ölüm; takip eder bir biti
tilki gezdirir gibi
arkasından yürür aşk

Şişeler yanar bir senfonide
Şarkılar suskun bir deliye armağanken
Dul bir kapı çalınır
Huzura ramak bir bir santimken
Aya açılır rutine bir aşık
Dünyada kaktüs gibi ayyaş
kar beyaz kadar altın yüklü
Sıra kadim bir sılaya uyumuş
Hasreti virgül rengine beğenip
Noktayı bulmaz gönlün çaresizliği bir savaşta

Ruh ölmüş bir cesaret ile
Gönülgâhı tenekede kukla gezdirirken
Bit’er aşk
Bit’er ölüm
Biter orkestra
Yoksul bir dünyada oyalanırken....

Sonbahara davetiye bir muska
Çilingir sofrasında bir elmayı nârında
Nazarı göğsünde bir tımarhane işçisi
Sen söyle şiirinin ismini
Maviye dolunay kalır şems
Belki de ayn ayın üstüne
...



Gezgin imgeler..