Ah benim fukara sevdam
Yüzümün buruk gülüşü
Düşüyorsun akşamlara
Bir türküden kopmuş gibi

Ah benim fukara sevdam
Kara gecenin kaçağı
Yangında yanar bir yanın
Bir yanın hüzün ırmağı

Ah benim fukara sevdam
Yıldızlardan vurgun yemişiz
Bahtımız kör sarınçlarda boğulmuş
Unutulmuş şehirlerde büyüdük
Sürgünden kalan insansız köylerde
Ve duvarlar delik deşik
Camsız tüm pencereler
Kapılar kırılmış üstelik kan içinde

Ah benim fukara sevdam
Türkülerimiz ağıt yüklüdür ve yaralıdır
Dizleri üstüne çökmüş çocukluk hayallerimiz
Yorgundur yüz yıllarca susan dillerimiz
Yasakların yetim çocuklarıyız
Oyunlarımız yarım kalmış
Gülüşümüzden vurulmuşuz
Yarınlarımız bozuk bir gergefin kıskacında

Ah benim fukara sevdam
Gecelerin insafsız göğsünden sancılar emdik
Parça parça eridik hayatın keskin dişlerinde
İpi tellere dolanmış bir uçutmayız şimdi
Sarılmışız her yanımızdan
Kancık bir ablukadayız
Hain bakışlar etrafımızda
Yorulduk dimdik duruken yok sayılmaktan

Ah benim fukara sevdam
Sanki biz doğduğumuzda tanrılar sarhoştu
Ve sabah olup ayıldıklarında tanımadılar bizi
Hangi kirli gecenin günahıyız ki biz
Her gün başka bir zülüm
Git gide çoğalan ölüm
Yetti artık yetti be gülüm
Bıktık her gün yeni bir tanrı aramaktan
Beşir Çitak