1
Yorum
5
Beğeni
5,0
Puan
393
Okunma
Tükürüyordu dünya sanki beni canavar misali
Ve ben ellerimim açmış havayagözlerim dikili nasırlara...
Canım yandıkça tutuşan ruhumdan bir alev aldım
Isıtır belki taşlaşmış soğuk kalbimi
Ve zindanlara hapsettim şimdilik özlemimim
Gökten bir ışık vurdu cehaletle kavrulmuş bir kavime gelen bir havari gibi
Prangalar vurdum duygularıma,en özelime
Zincirler geçirdim gözyaşlarımın nemine
Kırbaçlar vurdum karanlığımın derinliklerine
Karanlıklarımı daha da boğdum karanlığa
Sanki hiç ışığı görmeyen tünel misali
Yüzümü astım kendimi cezalandırmam yetmezmiş gibi
Düşman kesildim kendime sanki düzenin düşmanlığı bitmezmiş gibi
Dönüp durdu zihnimin labirentlerinden o çıkmaz soru...
Kimdi düşman?
Dünya mı?
Sen mi?
Kendime yaptığım bitmek bilmeyen şu sonu gelmez işkencem mi?
5.0
100% (1)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz