Yok ki gecelerimin dili anlatsın
Her parçam bir başka bekler seni
Ve bir başka anlatır beynime seni
Çatışması vardı günün gecede gecenin günde
Düşüncem sana odaklı gittin diye
Benim altüst olmuşluğum sende
Gözlerindi, çaresiz bakışı kaldı
İşte o gün bu gündür içimde bir şarkı
Hasretin dizeleri hiç susturulmaz
Ayrılığındı o bir mutsuzluğumdu
Başımda sızı, içimde yokluğun kanardı
Aslında güz yorgunu kalbim ağlardı

Tutsaktım kopamıyordum gözyaşlarından
Çaresiz konuğu bendim yalnızlıkların
Karanlıklara isyanımdı sesimde yankılanan
Sanki yetim bir çocuktum ıslak yanaklı
Sonbahar’ın rengi, hüznün sarısı
İçimde ağlayan çocuk sendin !
Yüzün saklı yüreğimde

Özlemini bir tütün gibi çektim ciğerime
Artık komaya girmişti tüm duygularım
Hayallerim terk etti, yorulmuştu belli
Umutlarım da usandı beklemekten seni
Gecelerimin karanlığına sor beni
Kalbimin sesini duya duya öğrendi
Beklemeyi, her sabah yeniden yeniden
Ama yoktu ne sesin, ne duvarımdaki
Gölgen !

Seni bir anıt yaptım hayallerimde
Hiç gitmeyeceksin sanmıştım oysa
Dünyamdan
Renkleri soldu saksıdaki tüm çiçeklerimin
O güzel bahçelerim bil ki
Şimdi kupkurudur ve solgun

Günay Koçak

12. / 09. / 2023