söyleyecek çok söz yok aslında
epey yorgunum
simsiyah bir yalnızlığa gidiyor sonum
azalıyor renklerim birer birer
her şeyin sonu birine çıkıyor
yadırgamadan kabullenecek birine..

direniyorum gün be gün düşen aklara
sanki her gün birbirini tekrarlıyor
çaresiz gibiyim ve yeni ümitlere yorgun
bir intihar öncesi sessizliği var üstümde
her yanım buram buram ölüm kokusu
tükeniyorum içten içe ve dinmiyor sızısı..

yeni düşler hayal etmek istiyorum
gülüşlerime anlam katan güzellikler
çocukluğumda beni yarına heyecanla uyandıran oyunlar gibi
koşmak istiyorum delicesine
bana dur diyen herkese inat
sevinmek diliyorum çılgınlar gibi
ilk uçurtmamı gökyüzünde gördüğüm o an..

.....

yıllar geçer gelinir ömrün son demlerine
içinde hala afacan bir çocuk vardır
yaşın belki yetmiş belki seksene doğru
türlü hastalıklar bedeninde
ve çağırılan yöne doğru yavaş yavaş gider adımların
teslim olmaktan başka yoktur çaren
eskimiş kitap sayfalarında okurlar şiirlerini
ve orda yeşil gözlü bir kadının hayalindeki adam olmuşsundur
fakat çoktan toprağa karışmıştır bedenin
dünyada tadamadığın kavuşma yine bulmaz seni
hayat acımasızdır ve bunu bilerek yaşayacaksın
öğrenecek tadacak ve yalnız kalacaksın
acıyan vicdanların mutlak kaderidir yalnızlık
biraz gitmek ve biraz kalmaktır
hayalinde yaşayacak fakat yetindiğinde kalacaksın..!