Aynı toprak, aynı hava, aynı su,
Herbirimiz, bir yerde kaybolmuşuz.
Bu neyin kavgası, neyin korkusu;
İnsanız, insana pusu kurmuşuz.

Aynı vatan, aynı köken, aynı din,
Fikir ayrı, zikir ayrı, velâkin,
Bizi böyle parça, parça eden kim;
Kardeşiz demeye korkar olmuşuz.

Aynı dava, aynı sevda, aynı yön,
Yaralanan aynı beden, aynı gön,
Elimi uzatıp desem geri dön;
Merhameti tam alnından vurmuşuz.

Zâlim aynı, zûlüm aynı, hepsi bir,
Kanımızda dolaşan aynı zehir,
Hasta aynı, yara aynı, aynı kür;
Ne ölmüşüz, ne bir çare bulmuşuz.

Türkü aynı, beste aynı, söz başka,
Yürek aynı, özde yanan köz başka,
Bahçe aynı, bağban aynı, yaz başka;
Baharları dalında kurutmuşuz...

Dava islâm, dava ümmet, Allah bir,
Hakk, batıl savaşı hep aynı devir,
Davamıza şahitlik eder Sevr;
Bir bakarsın, tek bir yumruk olmuşuz.

Bedir zafer yeri, Uhud’da güman,
Hendekler kazılı her yer toz duman,
Mekke’mizi alacağız küffârdan;
Nebî’nin ardında saf saf durmuşuz.

Kurtuluş İslâmdır, yol Hak yoludur,
Hicranî’nin gönlü umut doludur,
Zafer Hakk’ın, şeytan kâhrından kudur;
Zerremize kadar imân dolmuşuz....