Akşamlar hüzün doludur ve acımasızdır
Hele ki gurbetteysen ve için kanıyorsa
Özlemler kurşun gibi saplanıyorsa yüreğine
Her türkü bir tokat gibi çarpar yüzüne
Yalnızlığını, kimsesizliğini yutkunursun sessizce

Uzaklara mühürlenir gözlerin
Anılar yoklar geç saatlerde, inletir seni
Asıl yanlızlığı, gözyaşını ceketin koluna sildiğinde
Omuzların çaresizce çöktüğünde anlarsın
Gecenin sabahına bile, mutlu olamazsın

Sokakların en tenha vaktini beklersin
Gölgen bile seni terk ederde, gitme diyemezsin
Yaralı bakışlarla bakarsın etrafına
Dudaklarında biriken sözler linç eder dilini de
Kimseye sırrını açamazsın, azar azar bitersin

Sılaya giden yolu unutursun, kaybolursun
Baharlar kayıp gider elinden, kışlara kalırsın
Ne şiirler geçer içinden, yüreğini dele dele
Oturupta iki mısrayı yan yana getiremezsin
Hayatın roman olsa, orda bile barınamazsın

Yetim kalır içinde büyüttüğün mavi çocuk
Ağarmış, tozlu saçlarından kahır yağar her gece
Bir parça özlem dökülür, gözlerinden avuçlarına
Kapının eşiğinde oturursun, gözün uzun bir yol keser
Kalkıp da gitmeye güç bulamazsın

Beşir çitak