Uyumak ne mümkün,
Gözümü kıptıysam namerdim
Ateşler içinde yanarken memleketim
Halkım azaplar içinde kıvranırken
İnsansam, bir yürek taşıyorsam eğer
Halk için yükselmeli, nasırlı ellerim
Geceden meded umuyorsa gözlerim
Bu şehir benim, bu halk benim diyorsam
Yarınlara umut tohumları ekmek için,
Yanmak sırası bende ise
Düşünür tereddüt edersem namerdim

Uyumak ne mümkün,
Gözümü kırptıysam namerdim
Hangi şaire baksam yüreği paramparça
Yasak düşlerde, yitirmiş mısralarını
Şiirler yerini inleyen ağıtlara bırakmış
Kaldır başını ey şair, susmak yakışmaz sana
Sokaklarda, meydanlarda haykır şiirlerini
Bu faşist devrana karşı dimdik durmalısın
Çocuklar ölmesin, gençlik sömürülmesin diye
Özgür ve güzel yarınlar için ölmek gerekiyorsa
Ölümden bir an korksam namerdim

Uyumak ne mümkün
Gözümü kırptıysam namerdim
Hangi yana baksam, dal gibi kırılmış umutlar
Sofra başında, boynu bükük babalar
Buğulu gözlerde, sancılar içinde ölen hayaller
Gül bahçelerine çekilmiş dikenli teller
Ve dudaklarda parçalanan türküler ki
Her mısrası meydanlara çağırır yüreğimi
Yükselen seslerde yusuf olmalı hüseyin olmalı
Bıyığı terlememiş erdal olmalı
Ben geride kalırsam namerdim

Uyumak ne mümkün
Gözümü kırptıysam namerdim
Yağmur yağar gazete örtülmüş yüreklere
Hecelere bölünmüş dağılmış a/ da/ let
Her yeni gün daha karanlık daha soğuk
Kara bulutlar dolanıyor gökyüzünde
Güneşe ve bahara dayamadan soluyor güller
Bunca açlık, bunca ölüm, bunca zülüm varken
Kapı eşiğinde bunca yaşlı gözler varken
Deniz gibi, mansur gibi, pir sultan gibi
Darağacına çekilsem, gıkım çıksa namerdim

BEŞİR ÇİTAK