Kalemi kımıldattı söz
ne zaman ki ses
verdi çamura
Can yerleşti tene
ses yoktu
“kün” den önce
Gölge hükümran değildi
toprağa
Kendi dudağından
dökülmemişti nefes
Göğse sığdırılmamıştı
soluk
Boşluğu doldurmamıştı hiç
biçim tutmamıştı
gölge
Hiç’e dikildi gömlek…


Nurun yoktaki aksi
saf renksiz
gökkuşağı
Topraktan önceki sır
akıl yatıştığında
zahir
Yalnızlığın mahşeri
teninde bir
münzevi
Gözlerden konuşan
söz
ressama resimden bakan
göz
Rüzgârsız bir
esinti
yelkeni buluttan
gemi
Denize dö
kü
len inci
Geceye saçılan yıldız
Suda saklı kıvılcım
ateşin sudaki hatrı
Suyun başında serap
şekli olmayan yara
Adı bilinmeyen tat
tarifi olmayan
renk
Saza sığmaz musiki
şekle girmeyen ahenk

Hiçe dikildi gömlek…