bir şiirdir ‘an’ ne bir masal
ne de destan sükût ile yaşanan

seherde açmış gönül yarası
alacakaranlıkta küf kokan

baş vermiş tomurcuk aşılanmış nefesle
kurumuş kabuğundan gökleri zorlayan

toprak kök sarmış ufkumuzu bağlamış
yürekleri karartmış öteye bırakmayan

dillerde persenk sırrı daima
bizlere meçhul kalan

imge tarlası sonsuz hiç el değmemiş
bir beynin kıvrımında kanla sulanan

dökülen kanımız diyetimiz toprağa
ruhumuza bedel kurban

yokluk için dökülen yaş
varlık için akıtılan kan

kurumaya yüz tutmuş
nemli bir gölge kadar yapışkan

çatlayan kısrak damarlarımızda dörtnala
hiç ter dökmeden koşturan

bir saat göğsümüzde yelkovandan hızlı akrep
zamanı zehirleyip öyle sonsuza koşan

döne döne öğütür değirmen taşı gibi
öğütür zamanı hiç yorulmadan

binlerce yıldır kemirip şu hayatı
mezarlıklarda biteviye şehirler kuran

ve yakalar birden buruşturur avucunda
ölüm gelir aylardan belki de haziran

bilge kişi odur ki “ve’l asr “ile ‘an’ın
kollarına sığınan