0
Yorum
10
Beğeni
0,0
Puan
664
Okunma
hayat labirentinin en kuytu köşesinde
çıkış yolları aramak
en büyük çaresizliktir bazen
...
çığırtkan martılar geçer içinden
bir yolcu gemisi limana demir atar
ama annen , baban yoktur güvertesinde
tren sesi böler sensizliği ve sessizliği
iki çift göze kavuşma hayali sarar benliğini
anılar dört döner etrafında
hüzne kulaç atarken ruhun
yalpalanır ayakların
Aşık Veysel’in türküsünün gizeminde
uzun ince bir yolda
giderken gündüz gece
bu bilinmedik bilmecenin içinden
bul
çıkar beni
sarıp sarmala sevginle
küçük bir çocuğun sevinci gibi
kırlardan arakladığın çiçeklerle
bir nefeslik bağrına bas ağlak kederimi
sonsuzluk kadar şımart beni...
nagihan
