Ömrümü mekan tutan, çözülmeyen bir denklem
Her gece vurgununun sebebi nedir bilmem
Kirpiklerin yoldaşı, zevale ermez çilem
Düşmana taş çıkartır, kaderi yazan kalem
Düşümü hedefine, almıyor hayret bir şey
Damlalara can verdim, bilmiyor hayret bir şey

Sözüme tutunurken, dilim döndüğü kadar
Aşka kefen dokuyup, yaşıyorum çarnaçar
Boynumun büküklüğü, sevilenden yadigâr
Ermeden sonbahara, can evimdeki bahar
Vuslat denen hâl beni, bulmuyor hayret bir şey
Bakışların çilesi dolmuyor hayret bir şey

Aklım esirdi aşka, ellere bel bağlarken
Yollara yoldaş oldum, gözlerimi dağlarken
Avuçlarımda duran, aşk gülleri ağlarken
Damlaların feryadı, cemalimde çağlarken
Mülk hiçliği kapımı, çalmıyor hayret bir şey
Varlık hakkı benliği, bölmüyor hayret bir şey

Semaya kulaç atmak, sevdamın abecesi
Olmadı sayesinde, ömrün aysız gecesi
Yıllara mühür vurmak, ondan daha yücesi
Beni benden eyleyen, gönlümün tek ecesi
Eyvahımı dilimden, silmiyor hayret bir şey
Mutluluk beni özne kılmıyor hayret bir şey

Güneşe set çekeni, düşlerken melek gibi
Vazgeçtiğim can yükü, zehir-zemberek gibi
Sevdalara elveda, tıpkı et-tırnak gibi
Gönül efkârı cana, yakasız gömlek gibi
Kaygılar beni bana, salmıyor hayret bir şey
Altıya kadar gözler, dalmıyor hayret bir şey

Hasrete mahkum olmak, çıkarır hep arıza
Unutulmak can yakar, mola vermez bir lahza
Öksüz kalmış muradım, gamla omuz omuza
Baykuşlar bayram eder, hangi suçuma ceza
Yüzüme yelkovanlar, gülmüyor hayret bir şey
Karanlığın sonu hiç, gelmiyor hayret bir şey

Yıldızlara bakarak, çıkış yolu bulacak
Yüreğime taht kurup, sevmesini bilecek
Yaşanmayan yıllarda, düşten düşe salacak
Apansız teşrifiyle, garipliği alacak
Bir imza mutluluğu, olmuyor hayret bir şey
Aşka layık hiç kimse, kalmıyor hayret bir şey

Toprağa emaneti karmadığı müddetçe
Umutsuzluk komaya girmediği sürece
Yıllarım menziline ermediği müddetçe
Delibal son nefesi vermediği müddetçe
Yaslandığı umudu solmuyor hayret bir şey
Çarkı kırık bu düzen, ölmüyor hayret bir şey

DELİBAL – Celil ÇINKIR