ÇÖKÜŞ

Viran bir şehir gibi, darmadağın olmuş yüreğim.
Gençliğimin, terkedilmişliğini haykırıyor;
Beliren yüz hatlarım,
Ve pervasızca ağaran saçlarım.

Gençliğimle aynı mezara koydular dostlarımı.
Yaşanmamış kıldılar sevdalarımı.
Bir hayal oldu şimdi yaşanan sevdalar,
Kaderin acımasızca aldığı o dostlar.

Peki, ne kaldı şimdi geriye ne?
Yaşanmış ve yaşanacak her şeyin,
Zamanın dişlileri arasında, ezildiğini haykırırcasına,
Beynime kazınan acı hatıralardan başka.

Onlar acımasız dünyadan bana tek hediye.
Sanmayın teselli olsun diye.
Neye yarar ki?
Sadece gözyaşlarıma oluyor sermaye.

Peki siz, yıllar yılı dost bildiğim aynalar.
Bu kadar kısamı sürer senin dostlukların?
Nerede, hayat dolu mutluluk saçan, tebessümlerim?
Nerede güven veren yeşil gözlerim?
Hepsi mi yalandı? hepsimi!

Ey kahpe aynalar;
Neden iltifat etmiyorsunuz artık?
Neden bu kadar tutarsız!
Neden bu kadar acımasızsınız?

Neymiş, falanca memleketteymiş!
Neymiş, beni unutmuş!
Neymiş, hepsi ölmüşmüş!
Yalan ulan, hepsi yalan.

Gençliğim, sevdalarım, dostlarım,
Ya tatlı bir masaldınız, ya hiç olmadınız,
Ya da hepinizi istiyorum ulan.
Çünkü siz benimsiniz, benden öte bensiniz.